Deze blog heeft zo’n 10 jaar in mijn hoofd gezeten. Ik wil mijn verhaal delen, omdat ik het idee heb dat er gedacht wordt dat het gemakkelijk is. Dat het zwak is en dat ik niet hard genoeg mijn best gedaan heb. Ik heb ‘gefaald’ als christen. Dat is ontzettend moeilijk, maar ook heel moedig. Ik vertel hoe ik god heb losgelaten, maar antwoorden en liefde gevonden.

In het dorp waar ik opgroeide is 90% van de inwoners protestants christen en zijn er veel verschillende soorten kerken. Ik ging (net als de rest) naar een christelijke basisschool, zondags ging ik als ik dat wilde mee naar de gereformeerde kerk en naar de zondagsschool. Dit vond ik fantastisch! De liedjes, de verhalen, de knutselwerkjes, het kerstfeest en de adventstijd vooraf… prachtig. Doordat het hele dorp ingesteld is op het christelijk zijn, voelde het geloven als vanzelfsprekend. Als kind heb ik het daardoor ook niet als belemmerend ervaren.

Dit veranderde toen ik in de pubertijd kwam. Tijdens de middelbare schoolperiode stopt de zondagsschool en komt catechisatie daarvoor in de plaats. Hier ga je in gesprek met de dominee over de leer van de kerk. Het eerste jaar vond ik dit erg interessant. Ik kreeg alleen steeds meer vragen waarop geen of een ontwijkend antwoord kreeg. Naast mijn inhoudelijke vragen begon ik moeite te krijgen met de visie van de kerk op bijvoorbeeld homoseksualiteit, samenwonen, seks voor het huwelijk en andere religies.

Wat zag/voelde/begreep/geloofde de rest wel en ik niet?

Omdat catechisatie een voorbereiding is op het doen van belijdenis, wilde ik heel graag met volle overtuiging achter mijn geloof staan. Iets doen omdat het zo hoort is niet zo mijn ding. Ik was hierdoor een van de meest actieve deelnemers tijdens de catechisatie. Ik deed ontzettend mijn best om het te begrijpen. Wat zag/voelde/begreep/geloofde de rest wel en ik niet?

Op mijn 20e vertrok ik uit het dorp omdat ik ging studeren. Hierdoor kwam ik uit die ‘bubbel’ van vanzelfsprekendheid. Mijn studiegenoten en nieuwe vrienden stelden mij vragen over waarom ik christen was en wat ik dan geloofde. Yay, eindelijk mensen die vragen hadden net als ik!

De vragen en gesprekken waren fijn, maar ze maakten mij ook in de war. Zoekend naar antwoorden kwam ik eigenlijk alleen maar meer vragen tegen. Bidden, praten, lezen, nadenken. Niets leek echt meer zekerheid te geven. Perfectionistisch als ik ben vond ik dit heel erg moeilijk, want ik wilde gewoon in het plaatje passen…

Deze struggle duurde zo’n 3 jaar. Toen kwam het ineens bij me binnen: misschien bestaat god helemaal niet.

Was dit makkelijk? Nee.
En het was ook niet leuk.

Dit is wellicht voor sommigen een oneerbiedige vergelijking, maar ik wil graag een vergelijking maken die iedereen begrijpt: Het was voor mij net als wanneer je hoort dat Sinterklaas niet bestaat, maar dan x100. Ik had jarenlang in iets geloofd en ineens bleek het (voor mij) niet waar te zijn. En ik weet niet of jij dat ook had, maar ik heb na de onthulling over Sinterklaas nog een jaar stiekem getwijfeld over zijn bestaan… Met god had ik dat ook.

Na het trekken van deze conclusie was het nog niet klaar. Mijn beeld van het leven en van de wereld was *poef* ineens weg. Alles wat ooit zo logisch en vanzelfsprekend leek was ineens totaal anders. Dan komen pas de échte vragen: Als god er niet is, wat dan wel? Wat gebeurt er dan als ik ooit doodga? Hoe is het universum en het leven dan ontstaan? Is de hele bijbel dan verzonnen? Waarom geloven zoveel mensen dan toch in god? Heeft Jezus eigenlijk wel bestaan? En ga zo maar door.

Stukje bij beetje begon ik aan deze (voor mij) nieuwe puzzel te puzzelen. In tegenstelling tot mijn god-zoektocht, kon ik de antwoorden nu veel gemakkelijker vinden. Sommige antwoorden gaan nog steeds mijn verstand te boven, maar dan zijn ze in ieder geval wetenschappelijk aangetoond en/of onderbouwd. Hier voel ik me veel beter bij.

Na 24 jaar mezelf op allerlei manieren in het hokje te proppen, heb ik moeten concluderen: het christelijke hokje is te krap voor mij.

Ik weet nog goed dat ik op een dag tegen een van mijn vriendinnen zei: “Ik weet het nu zeker. Het is uit tussen god en mij”. Dit voelde als een enorme bevrijding uit het hokje waar ik al die jaren in had willen passen. Na 24 jaar mezelf op allerlei manieren in het hokje te proppen, heb ik moeten concluderen: het christelijke hokje is te krap voor mij. Dat betekent niet dat ik faal of dat ik zwak ben, dat is juist heel moedig.

Hoewel het me heel wat kopzorgen bezorgd heeft, heeft het christelijk geloof mij ook veel goeds geleerd. Voor mij is de boodschap van de bijbel samen te vatten in “Heb je naaste lief als jezelf”. Dit is een belangrijke waarde in mijn leven geworden.

Ik heb dan ook niets tegen het christelijk geloof of religie in het algemeen. Ik vind dat religie een persoonlijke keuze is en dat de overtuigingen van de een niet de keuzes van iemand anders zouden mogen belemmeren. Iedereen die zijn antwoorden wel in een religie kan vinden: Lucky you! Koester het en ga erin op. Leef je leven zoals jij het wil!

Mijn nieuwe ‘overtuiging’ vond ik 6 jaar geleden, gewoon op een Yogi Tea labeltje:

The spirit which gives life to all is love

Dit deed mij denken aan dat in de bijbel staat “God is liefde”. Een ‘God’ als in ‘een oppermacht’ is er voor mij niet, maar liefde wel. Liefde is in alles en iedereen. Liefde laat dingen groeien, zet je in beweging en geeft je kracht. Liefde verbindt, verwarmt en omarmt. Liefde geeft ruimte, laat los en laat je zweven. Liefde is iets wat boven alle religies en geloofsovertuigingen uitstijgt.

Wat als meer mensen in liefde zouden geloven en dit zou uitdragen…