“Dan ben je 23 en je hebt een burn-out, hoe zie je dat over 10 jaar voor je?” Ik hoor het mijn afstudeerdocent nog zo zeggen. Waarschijnlijk bedoelde hij het niet zo, maar op mij kwam het over alsof ik mijn leven toen al had verprutst. En hier ben ik dan, 10 jaar later, still alive and kicking! Wie had dat gedacht?! 😉

 

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend veel geleerd heb van de burn-out. Eigenlijk is een burn-out een fantastische noodrem reactie van ons lichaam, die aanslaat op het moment dat we alle andere signalen genegeerd hebben die al aangaven dat we compleet over onze grenzen heen zijn gegaan. Een laatste alarmbel om te zeggen dat het allang 5 over 12 geweest is.

Ik hoop dat jij die noodrem nooit nodig gaat hebben, want die noodrem weer ontgrendelen kan een lastig proces zijn. In dit artikel neem ik je mee in mijn proces van burn-out naar nu. Ik schrijf dit deels voor mezelf, om terug te blikken op mijn persoonlijke groei. Doordat ik er zelf zo middenin sta, sta ik niet zo vaak stil bij alle mooie veranderingen en hoe ik steeds dichter naar mezelf toe gegroeid ben (en nog steeds groei). Anderzijds schrijf ik het voor jou en hoop ik dat je er iets uit kunt halen dat jou verder helpt op jouw pad.

Popcorn klaar? Here we go.
         

12 maart 2010

Het was zaterdagochtend. Ik werd wakker en ik stond op. De wereld draaide, het licht dat tussen de gordijnen door piepte deed pijn aan mijn hoofd. Ik wankelde richting het toilet en weer terug naar bed, terwijl ik me vasthield aan elk kozijn dat ik tegenkwam. Eenmaal weer in bed bleef de wereld draaien en voelde ik me ontzettend moe. “Wat is dit voor bull-shit? Ik moet aan m’n scriptie werken”, dacht ik terwijl ik me oprolde in bed en maar weer ging slapen.

Na het weekend was het nog niet veel beter en ik besloot de huisarts te bellen. Gelukkig kon ik dezelfde dag nog langskomen. Bibberend en met een zonnebril op stapte ik op de fiets en probeerde ik zo rustig mogelijk naar de huisarts te fietsen. Eenmaal daar, vroeg de huisarts vroeg me naar mijn klachten en hoe mijn leven eruit zag. Ze keek me over haar bril aan en concludeerde eigenlijk vrij snel: je hebt een burn-out.

Ik vroeg haar wat ik daaraan kon doen en ze antwoordde dat rust, en eventueel therapie, het beste voor me zou zijn. Mijn gedachten vlogen alle kanten op, het zweet brak me uit en het enige wat ik kon uitbrengen was: “Maar ik moet afstuderen, kun je me geen medicijnen geven zodat ik in ieder geval een beetje kan doorwerken?” Dat geeft eigenlijk al een beetje aan waardoor ik een burn-out had…
          

Fast forward naar nu

Jep, ik ben nu 33 en 10 jaar geleden had ik een burn-out. Dat de noodrem toen ineens werd ingeschakeld, betekent niet dat ik ook 10 jaar geleden mijn lesje wel geleerd had. Het is vooral een katalysator geweest voor onder andere het steeds beter leren kennen van mezelf.

10 jaar geleden ontdekte ik (samen met mijn psycholoog) bij mezelf patronen en overtuigingen waardoor ik in de burn-out was beland en waar ik ook vandaag nog wel eens tegenaan loop. De ene periode wat meer dan de andere en het ene moment herken ik het heel snel en soms pas als iemand anders de spiegel voor mijn neus houdt. En dat is okay, want dat is een van de spannende onderdelen van de game called “Life”.

Ik geloof niet in een ‘lotsbestemming’ of dat een hogere macht een pad voor ons bedacht heeft, maar ik weet wél zeker dat iedereen zo zijn patronen, overtuigingen, persoonlijkheidstrekken en andere obstakels in zijn of haar leven heeft. Zonder dat zou het leven heel saai, eentonig en zelfs doelloos aanvoelen, toch? 

Misschien lees je het hierboven al terug: het ging de afgelopen 10 jaar voor mij vooral over (zelf)acceptatie. Het leren kennen van mezelf, leren accepteren en aangeven van mijn grenzen en leren ‘bij mezelf te horen’. Zelfcompassie, geduld, dankbaarheid, vertrouwen, jullie hebben deze thema’s misschien wel voorbij zien komen in mijn ‘goede voornemens blogs’. Eigenlijk gaat dat in essentie allemaal over acceptatie. Ik vind het mooi hoe alle puzzelstukjes zo op hun plek vallen en dat ik steeds beter het totale plaatje leer zien in plaats van me blindstaar op individuele puzzelstukjes :). 

Wat mij helpt

Mindset
Ik hou van metaforen, dit is hoe ik nu het zie: Je loopt ergens tegenaan en afhankelijk van hoe hard je dit doet, doet je neus, je hoofd of je hele lijf even zeer. Je kunt dan in een hoekje blijven zitten omdat je bang bent om er weer tegenaan te lopen, maar het helpt je letterlijk verder als je er goed naar kijkt en er overheen/doorheen/onderdoor/langs probeert te komen. Als je dat doet, voelt dat misschien eerst doodeng, maar uiteindelijk zoveel beter dan huilen in een hoekje!

Deze mindset helpt mij enorm. En soms moet ik mezelf er ook aan (laten) herinneren als ik toch te lang in het hoekje blijf zitten. Want in dat hoekje heb ik heel vaak gezeten, en veel te lang, Ik had er haast mijn bed neergezet zodat ik er kon wonen 😉 .

Ik citeer mezelf… maar niet omdat ik er zo trots op ben:
“Soms lijkt het alsof de wereld maar gewoon doet en dat ik maar gezellig mee moet doen met wat ze willen”

“Het is net alsof ik een negatieve olifant met me meesleep”

“De grijze wolken pakken samen boven mijn hoofd en vormen een donkere mist waardoor ik de werkelijkheid niet meer helder kan zien”

Dit zijn gedachten uit mijn hoekje van zelfmedelijden. En niet eens 10 jaar geleden, maar juist van vrij recent. Als ik daar zit, zie ik geen oplossingen meer, alleen maar obstakels, overal! Het voelt alsof ik in het hoekje geduwd word en er niet eens zelf voor kies om daar te gaan zitten.

Stiekem is het wel zo dat ik er zelf voor kies om daar te gaan zitten en de voornaamste reden dat ik daar ga zitten is omdat ik bang ben en me daar juist veilig voel. Daar kan ik me lekker klein maken, hoef ik niet te geen spannende beslissingen te maken, hoef ik geen enge stappen te maken, kan ik me niet bezeren en kan ik me verstoppen achter allerlei excuses om daar vooral te blijven zitten. Ik visualiseer het als een soort kussenfort, van waaruit ik lekker kan roepen dat alles en iedereen het me aandoet en ik niet anders kan dan me hier te verstoppen.

Maar het mooie van het leven is juist dat je ALTIJD een keuze hebt. Je hebt altijd de keuze om op te staan uit dat kussenfort en dingen anders aan te pakken. Je hebt ook altijd de keuze hoe je over iets denkt en hoe je je over iets voelt. Dit betekent niét dat je je nooit boos/verdrietig over iets mag voelen. Je hoeft je leven er alleen niet door stil te laten staan, tenzij je dat op dat moment zelf wil.

Gedachten schema
Dat stukje mindset is natuurlijk heel mooi, maar het lukt mij niet altijd om het uit mezelf toe te passen. Als ik merk dat ik moeite heb om uit het hoekje te komen, pak ik het G-schema (gedachten schema) erbij. Hiervoor gebruikte ik eerder een notitieboekje of word-documentje, maar sinds kort maak ik gebruik van de app G-schema (Android en iOS) zodat ik het schema altijd binnen handbereik heb.

Dit schema helpt me om een beetje afstand te nemen van de situatie, te observeren wat er aan de hand is, te relativeren en helpt me bij het formuleren van een meer constructieve gedachte over de situatie.

Een andere perceptie van een situatie maakt zoveel verschil
en kan zoveel meer lucht geven.

Sporten
In Crossfit heb ik een uitlaatklep en spiegel voor mezelf gevonden. Als uitlaatklep laat Crossfit mijn gedachten even op iets anders focussen en het maakt mijn lichaam zo moe dat mijn gedachten even stil zijn. Verder vind ik het fijn om na een dag mentale inspanning (vormgeven doe je toch vooral met je hoofd), even lekker fysiek bezig te zijn.

Crossfit als spiegel… ik hoor mezelf ZO VAAK klagen tijdens de workout! Dit is meestal een teken dat ik ff niet zo lekker in mijn vel zit of dat ik iets in de workout spannend vind. Eigenlijk zit ik mezelf dan al weer in ‘het hoekje’ te schuiven. Een mooie spiegel dus voor mijn mindset en gedrag en om ook daarin grenzen te verleggen.

Natuurlijk is het een dikke bonus dat ik sterker word, minder last van mijn eerdere blessures heb en mijn lichaam er strakker uit begint te zien. Dit is heel fijn voor mijn zelfvertrouwen, wat ook weer helpt in het hele plaatje.

The game continues

Door de burn-out ben ik mentaal en fysiek aan mezelf gaan werken. Hierdoor weet ik nu beter wie ik ben, wat ik wel en absoluut niet wil en durf ik daar beter voor te gaan staan. Er is namelijk niets zo spannend als jezelf zijn. Met vallen, opstaan, weer vallen en gewoon nog een keer opstaan ben ik nu klaar om weer te vallen en weer op te staan.

The game called ‘Life’ blijft gewoon doorgaan. Er komen nieuwe obstakels, nieuwe uitdagingen en nieuwe levels. Lukt iets niet, dan kun je altijd ’try again’ kiezen en opnieuw kiezen hoe je het gaat aanpakken. Falen geeft je dus eigenlijk nieuwe kansen. Als je door angst nooit iets buiten je comfort zone probeert, ga je die kansen ook nooit tegenkomen.

En wanneer je dan dat ene obstakel overwint, lastige level haalt of die moeilijke eindbaas eindelijk verslaat, geeft je dat nieuwe super moves en tools om het volgende aan te kunnen. Dit spelletje groeit met je mee en raakt nooit uitgespeeld!

Door deze inzichten is mijn leven een stuk luchtiger en letterlijk meer een game geworden. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” van Pipi Langkous is ondertussen een van mijn mantra’s. Want door dingen te proberen, verrijk je juist je leven, ook als het (in de eerste instantie) niet zo uitpakt als je wilde. “You win or you learn” (Katrin Davidsdottir), zo simpel is het.

En tot slot, het allergrappigste aan deze hele game vind ik eigenlijk… dat ik meestal denk dat iets anders me in de weg staat, maar eigenlijk ben ik het gewoon zelf.

“Life is a game. Play it”
Mother Teresa