Bijna 2 jaar geleden ben ik voorzichtig begonnen met hardlopen. Wie mijn blog al langer volgt kent het verhaal van hoe het begon en dat mijn eerste run een echte tomaten?-hoofd-run van ongeveer 2 km was. Vorig jaar stond ik ervan versteld dat ik 5 km had gehaald en kon ik nog niet geloven dat ik ooit 5 km aan een stuk zou halen.
Nu zijn we bijna weer een jaar verder en is er een wonder gebeurd: Het is me gelukt om 10 km hard te lopen!
Van 5 naar 7 km
In november heb ik mijn Start-to-Run met Evy diploma met vlag en wimpel gehaald: ik kan 5 km aan een stuk hardlopen. Daarna ging het eigenlijk best wel snel. Ik wilde verder met Evy’s Keep Running programma waarbij je naar 10 km toe werkt. Na een snotpauze van 2 maanden door het jaarlijkse hooikoortsfeest pakte ik het hardlopen weer op en liep ik ineens 7 km aan een stuk! In de regen nog wel! (zonder paraplu ☔️, want dat is onhandig)
Making plans
Wat ik bijzonder vond aan het lopen van 7 km was dat ik het idee had dat ik na die 7 gewoon nog een paar km verder had kunnen lopen. Eigenlijk zat ik er net lekker in voor mijn gevoel.
Na dit gevoel nog een paar keer gehad te hebben, stippelde ik twee weken geleden een route van 10 km uit. Want nu wilde ik het weten ook: klopt het dat ik gewoon door kan lopen? ?
Flow
Het antwoord is: JA! Ik kon gewoon nog 3 km verder lopen ?.
De eerste 2 km waren een drama ?. Ik kreeg kramp in mijn kuiten doordat ik niet echt warm gelopen had, dom dom dom ? Maar goed, ff gerekt en ietsje rustiger gelopen en toen trok het vanzelf weg gelukkig!
Tijdens het hardlopen is mijn hoofd echt met van alles bezig. Van “bah, mijn haar waait echt alle kanten uit” tot “wat zal ik vanavond eten” en “waren die ballonstokjes voor werk eigenlijk al afgeleverd?”. Maar dan, na ongeveer 4 km, komt mijn ‘gedachtenfabriek’ eindelijk zonder stroom te zitten. Alle energie gaat namelijk naar het hardlopen, dus even geen energie voor de onzin-gedachten! ?
Die 4 km is een soort omslagpunt bij mij. Ik omschrijf het als ‘het oncomfortabele punt van focus of verveling’. Als ik me blijf focussen op mijn ademhaling of leuke dingen, zoals de mooie bloemetjes ? in de berm, gaat het lopen daarna als vanzelf. Mijn mijn ademhaling is dan verbazingwekkend rustig en ik kan zelfs meezingen met de muziek. Een heerlijke run flow. Maar als ik op dat punt me laat afleiden door iets negatiefs zoals kriebelende zweetdruppels bij mijn elleboog (dat haat ik echt ?) of dat ene irritante vliegje op mijn linkerbeen, dan raak ik al snel mijn motivatie kwijt. Zonder motivatie ga ik me vervelen en slaat de vermoeidheid toe.
Kort gezegd: mijn eerste 4 km zijn k*t, dan komt mijn oncomfortabele mindf*ck en daarna komt de heerlijke run flow.
Maar ook aan alle goede dingen komt een eind. Het is net als wanneer je nodig moet plassen en hoe dichter je bij het toilet komt, des te nodiger je moet ?…. Hoe dichter ik bij de geplande 10 km kwam, hoe meer de flow verdween. Ik kreeg het warm en mijn benen voelden steeds zwaarder aan, waardoor ik bij 10 km ook echt heel graag wilde vertragen. Grappig he, hoe dat werkt?
Wat mij dus doet afvragen: wat als ik 12 km plan? ?